ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ καιρός

ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ

Αύξων Αριθμός

Μία φανταστικά συγκινητική ιστορία για τις ακολουθίες της ζωής από την Βελεστινιώτισσα Νομικό, εργαζόμενη στο ελληνικό Προξενείο του Τορόντο, Φλώρα Καλογήρου
Αύξων Αριθμός

ΑΥΞΩΝ ΑΡΙΘΜΟΣ

Της Φλώρας Καλογήρου

Στο ελληνικό Προξενείο του Τορόντο έρχονται καθημερινά Ελληνοκαναδοί συνταξιούχοι  για να λάβουν βεβαιώσεις ζωής για τα ασφαλιστικά τους ταμεία στην Ελλάδα (ΙΚΑ, ΟΓΑ, Δημοσίου). Είτε κατά ζεύγη, είτε κατά μόνας.

Έρχονται πότε- πότε και κάποια ζευγάρια που διαφέρουν από τους υπόλοιπους συνταξιούχους.

Χαμογελαστοί, περιποιημένοι, ο παππούς με το σακάκι του, η γιαγιά με την τσαντούλα της, μια καρφίτσα, συνήθως, στο πέτο και μαλλί κομμωτηρίου, με τα χαρτιά τους στην εντέλεια.

Όταν ελέγχω τα ταυτοποιητικά έγγραφά τους, τα καναδικά διαβατήρια πιο συγκεκριμένα, παρατηρώ ότι συχνά έχουν την ίδια ημέρα και τόπο έκδοσης και συνεχόμενο αύξοντα αριθμό.

Και τους φαντάζομαι να έχουν πάει μαζί στη Διεύθυνση Διαβατηρίων για να βγάλουν καινούργιο διαβατήριο, να στέκονται μαζί στο ταχυδρομείο για να στείλουν τη βεβαίωση της σύνταξής τους στην Ελλάδα, μαζί στην τράπεζα για τους λογαριασμούς τους, μαζί στο σούπερ μάρκετ με τον παππού να σέρνει το καρότσι και τη γιαγιά να διαλέγει ντομάτες, μαζί να πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε Κυριακή.

Αυτή η τελετουργία του «μαζί» σβήνει την αρχική αιτία της κοινής διαδρομής, θαρρώ.

Αυτά τα ζευγάρια χτίζουν ένα Σύμπαν ολόδικό τους και σαν δυο πιτσουνάκια χτίζουν τη φωλιά τους με χαρτιά από συνεχόμενους αύξοντες αριθμούς: στην Εφορία, στο Προξενείο, στην Τράπεζα, στο Ταχυδρομείο.

Μού έτυχε κάποτε ένα τέτοιο ζευγάρι, που ήρθε να λάβει δύο βεβαιώσεις ζωής για τη σύνταξη του ΙΚΑ. Πάντα προσέχω να επικολλώ ένσημα με συνεχόμενο ΑΒΕ (Αριθμό Βιβλίου Ελέγχου) στις βεβαιώσεις αυτών των αυτοκόλλητων ανθρώπων με τα συνεχόμενα στοιχεία ταυτοποίησης,  ώστε να μη χαλάσω, άθελά μου, τη σειρά με την οποία έχουν τυλίξει τη ζωή τους σαν μάλλινη καρώ κουβέρτα. Σαν να επικυρώνω τη γραφειοκρατική αλληλουχία και να συμβάλλω συνωμοτικά, έστω και λιγάκι, στη συνέχιση ενός «αστείου» που αφορά μόνο εκείνους.

Ωστόσο, αυτή τη φορά, με περίμενε μια έκπληξη: ενώ τα καναδικά διαβατήριά τους είχαν εκδοθεί την ίδια ημέρα, από το ίδιο μέρος (Sudbury), ο αριθμός τους δεν ήταν συνεχόμενος. Του ενός έληγε στο έξι και της άλλης στο οκτώ. Όχι στο επτά. Στο οκτώ.

Χαμογέλασα με την ειρωνεία της ματαιωμένης προσδοκίας.

Πώς άραγε να το εξέλαβαν εκείνοι;

Ένα επτά, παρείσακτο, απρόσκλητο, χώθηκε για τα επόμενα χρόνια, σαν τρίτο πρόσωπο ανάμεσά τους!

Αυτό το χαμένο επτά που το χρησιμοποιεί τώρα κάποιος άλλος, αποτελεί ένα ανεπαίσθητο κενό αέρος στην κοινή πτήση της ζωής τους. Κάπου εκεί έξω, πετάει ένα διαβατήριο με λήγοντα το 7.

Τί, άραγε, λένε οι ίδιοι για αυτή τη δυσαριθμία;

Παραδίδοντας τις υπογεγραμμένες βεβαιώσεις και τα διαβατήρια στα ρυτιδιασμένα χέρια τους, δεν άντεξα και σχολίασα:

«Ξέρετε, μού κάνουν εντύπωση τα διαβατήριά σας».

«Ναι, ναι», είπαν και οι δυο τους με μια φωνή, μισοχαμογελώντας και κουνώντας το κεφάλι σαν να έλεγαν «άστα, κοπέλα μου».

«Ήταν να πάρω αυτό με το επτά», είπε τελικά η σύζυγος με το μωβ μαλλί κομμωτηρίου και το κάπως ταλαιπωρημένο ταγιεράκι, «αλλά, δυστυχώς, το μηχάνημα κόλλησε εκείνη τη στιγμή και το διαβατήριο το συγκεκριμένο καταστράφηκε. Οπότε πήρα το επόμενο  που λήγει σε 8. Είναι το γούρι μου. Το 8 είναι ο αριθμός μου».

Κοίταξα ξανά την ημερομηνία γέννησής της: 08/08/1938.

«Μικρό το κακό, πήρατε το 8 που είναι και το γούρι σας», σχολίασα. «Σκεφτείτε πως, τουλάχιστον, κανείς δεν χρησιμοποιεί το 7 αντί για εσάς. Μια χαρά!»

Οι δυο τους σαν να αναθάρρησαν, οι ώμοι τους σηκώθηκαν πιο στητοί ξαφνικά. Σαν να έψαχναν και οι ίδιοι μια επιβεβαίωση ότι δεν έγινε και τίποτα, δεν χάλασε καμιά αλληλουχία, δεν επισκέφτηκε ξαφνικά… η γκαντέμω μάγισσα Ανακατώστρα το σπίτι τους.

Αλληλοκοιτάχτηκαν κάτω από τα γυαλάκια τους κάπως ανακουφισμένοι που τελείωσαν και με αυτή την υποχρέωση, πλήρωσαν 26 δολάρια μετρημένα (ο σύζυγος), πήραν τα χαρτιά τους (η σύζυγος) κι έφυγαν πιασμένοι από το χέρι, όπως ακριβώς ήρθαν. Έφυγαν πιθανότατα για την επόμενη στάση τους, το Ταχυδρομείο, από όπου και θα έστελναν, εννοείται μαζί, τις βεβαιώσεις στην Ελλάδα.

Τον επόμενο χρόνο δεν εμφανίστηκαν. Ένα πρωί ήρθε ο γιος τους να δηλώσει τους θανάτους τους στο Προξενείο.

Ο πατέρας του είχε πεθάνει την 1η Αυγούστου.

Αιτία θανάτου: καρδιοαναπνευστική ανακοπή.

Η μητέρα του απεβίωσε μία εβδομάδα μετά, στις 8 Αυγούστου. Αιτία θανάτου: εγκεφαλική αιμορραγία.

Οι ληξιαρχικές πράξεις θανάτου τους πήραν αριθμό  87/2021 και 88/2021.

Μαζί τα γεροντάκια, μέχρι το τέλος.

Υστερόγραφο: Η εν λόγω ιστορία είναι εν μέρει μόνο προϊόν μυθοπλασίας. Είμαι σίγουρη πως κι εσείς που διαβάζετε, έχετε συναντήσει ή τουλάχιστον, ακούσει για παρόμοια ζευγαράκια. Επίσης, δεν απαιτείται πια η αυτοπρόσωπη παρουσία των συνταξιούχων στο Γενικό Προξενείο Τορόντο για τις βεβαιώσεις «εν ζωή». Η όλη διαδικασία, πλέον, πραγματοποιείται ηλεκτρονικά μέσω της νεοσύστατης πλατφόρμας «MyConsulLive» και οι συνταξιούχοι πραγματοποιούν διαδικτυακή κλήση με αρμόδια συνάδελφο. Τις προάλλες ένας υπέργηρος συνταξιούχος βγήκε στην οθόνη με κουστούμι και γραβάτα, με αναπαυτικά μαξιλάρια πίσω του, κυριολεκτικά στην πένα. Τέλος, εννοείται πως τηρώ πάντα, τη συνεχόμενη επικόλληση ΑΒΕ, μη χαλάσω καμιά μυστική ακολουθία, άθελά μου!