Σ’ αυτό το τσιπουράδικό μπήκα ένα βράδυ του 1997 ή 1998 μαζί με δύο φίλους, για να πιούμε τσίπουρο. Δεν γνώριζα τότε τους χωραταξικούς κανόνες του μαγαζιού. Είδαμε ένα άδειο τραπέζι, δίπλα από την πόρτα που οδηγούσε στην τουαλέτα (χρόνια μετά κατάλαβα ότι αυτό ήταν το δικό σου τραπέζι) και κάτσαμε. Μας έδιωξες με συνοπτικές διαδικασίες. «Ταυτότητα, κύριοι», φώναξες χαρακτηριστικά, «ταυτότητα. Τι το περάσατε το τσίπουρο; Φραπέ;». Που να φανταστώ τότε ότι μετά από μια τέτοια αρχή θα οικοδομούνταν μία σχέση που θα κρατούσε για χρόνια. Με τον καιρό βρήκαμε τον κώδικα επικοινωνίας μας. Ξεκινήσαμε στον πληθυντικό, εσύ ήσουν ο κυρ Βασίλης και έγινες σιγά σιγά ο Καπετάνιος, ο Γιατρός, ο Πτέραρχος κι εγώ ο Απατεωνίδης κι όλοι μαζί καταλήξαμε στο τέλος να γίνουμε τα Αρκούδια. Περάσαμε άπειρα μεσημέρια και βράδια μέσα στο τσιπουράδικο. Φίλοι έρχονταν απ΄ τον Βόλο, γιατί έλεγαν πως ήσουν το καλύτερο της Μαγνησίας κι έτσι οι μεζέδες της κυρα Μαρίας έγιναν ξακουστοί. Σιγά σιγά φτιάξαμε τις συνήθειές μας και τις παραδόσεις μας. Την τελευταία μέρα του χρόνου την περνούσαμε εκεί.

 

 

Ήξερες τη δουλειά. Ήξερες την πιάτσα. Και πώς να μην την ξέρεις άλλωστε. Πέντε ζωές έζησες μέσα στην πιάτσα. Τόμοι θα μπορούσαν να γραφτούν. Δεν συνήθιζες να μιλάς συχνά γι’ αυτά όμως. Λίγες οι φορές που σε καταφέραμε να αφηγηθείς κάποια ιστορία. Κι αυτές οι λίγες, όμως, Καπετάνιε να ξέρεις ότι δε θα χαθούν. Θα ακούγονται στα 25άρια που θα πίνουμε. Κι έτσι θα μένεις κι εσύ ζωντανός στην Πιάτσα του Βελεστίνου.

 

Γιατί Πιάτσα του Βελεστίνου χωρίς Ζούλφο δεν νοείται!