Τελικά τι είναι αυτό που μάς καθοδηγεί στην ζωή και μάς ωθεί στις επιλογές μας; Είναι το μυαλό; Η καρδιά; Το ένστικτο; Ή ό,τι επιτρέψουμε εμείς να μάς παρασύρει;

Η μεγαλοδυναμία του ανθρώπινου είδους λυγίζει, θαρρώ, μπροστά στις δύο εντονότερες εκφάνσεις της ζωής, τον έρωτα και το θάνατο. Το τέλος της ζωής επέρχεται, βέβαια, αναπόφευκτα και απρόβλεπτα συνήθως, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον έρωτα.

Όσες μελέτες κι αν διεξαχθούν, όσα συγγράμματα και αν εκπονηθούν αυτός θα κυριαρχεί στις συζητήσεις και στις ψυχές των ανθρώπων ως ένα φαινόμενο ανεξήγητο. Δε γνωρίζουμε πότε θα κάνει την εμφάνιση του στην αυλαία της καθημερινότητας μας, για πόσο καιρό θα χαλιναγωγεί την καρδιά μας, αν θα είναι αμοιβαίος ή θα παραμείνει ανεκπλήρωτος στα βάθη του μυαλού…

Ο πραγματικός έρωτας είναι απρόσμενος, δυνατός και αλησμόνητος… Ανεξάρτητα από το πώς τον βιώνει ο καθένας, έχει μία δύναμη υπέρτερη της ύπαρξής μας καθώς διατρέχει όλο μας το "είναι" και μάς ελέγχει χωρίς να μπορούμε να τον τιθασεύσουμε. Αυτός ο χείμαρρος ανάμεικτων συναισθημάτων ευτυχίας, νευρικότητας, πάθους και ερωτισμού ο οποίος ξεχύνεται κάθε φορά που αντικρίζουμε το αντικείμενο του πόθου μας κάνει την καρδιά και το σύνολο του κορμιού να σιγοτρέμει όπως η φλόγα του κεριού.

Κι εδώ ακριβώς ανακύπτει το αρχικό ερώτημα: τι είναι αυτό που προτάσσουμε όταν ο "τυφώνας" αυτός μας χτυπά αλύπητα; Οι δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε είναι πολλοί και ξεπροβάλλουν αιφνιδιαστικά μπροστά μας. Όμως, ποιος μπορεί να αντισταθεί στο μονοπάτι της καρδιάς και να ακολουθήσει κάτι άλλο; Και αν κάποιος το καταφέρει θα είναι άραγε ευτυχισμένος;