Η κ. Ντόντου, μητέρα και γιαγιά, εργαζόμενη ως συνοδός απορριματοφόρου στον Δήμο, αναφέρει με επιστολή της στο Μουσικό Βαγόνι πως αφορμή για να εκφραστεί δημόσια στάθηκε πρόσφατο σοβαρό περιστατικό ανάρμοστης συμπεριφοράς με συναδέλφισσά της να αναγκάζεται να νοσηλευτεί.

Μάλιστα, όπως τονίζει, από πλευράς ανωτέρων, δεν υπάρχει καμία είδους τιμωρία για τις λεκτικές επιθέσεις, προσβολές και την πίεση που υφίστανται αλλά απεναντίας κυριαρχεί η συγκάλυψη, ζητώντας επιτέλους να προστατευθούν ως εργαζόμενες γυναίκες.

Να σημειώσουμε πως βάσει του κώδικα δεοντολογίας των δημοσιογράφων ζητήσαμε και την άποψη του Δήμου για όσα καταγγέλονται και ειπώθηκε πως την Δευτέρα θα πραγματοποιηθεί ΕΔΕ για το συγκεκριμένο περιστατικό που είδε το φως της δημοσιότητας και αναφέρεται πιο κάτω.

Αναλυτικά, η επιστολή:

Με αφορμή την πανελλήνια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού (bullying) στις 6 Μαρτίου, γράφτηκε το παρακάτω κείμενο που στοχεύει στην τεράστια δύναμη ψυχής  που χρειάζεται να διαθέτει ένα παιδί και ένας μεγάλος για να βγάλει από μέσα του τον φόβο, την απαξίωση, την μοναξιά και να πατήσει ξανά γερά στα πόδια του.

Κάθε άνθρωπος έχει αντιμετωπίσει στην ζωή του κάποια μορφή βίας, λεκτικής ή σωματικής, στο σχολείο, στην δουλειά ή ίσως και μέσα στην οικογένεια. Οι περισσότεροι αποφεύγουν να μιλήσουν για τους λόγους που προανέφερα, αλλά και όσοι βρίσκονται μάρτυρες κάποιες φορές αποφασίζουν να κλείσουνε τα μάτια τους, γιατί; Γιατί δεν θέλουνε να μπλέξουν, γιατί ίσως δεν τους αφορά και στο κάτω-κάτω ας τα καταφέρουν μόνοι τους λένε και εκείνη ακριβώς την στιγμή χάνεται η ουσία της ύπαρξης μας σε αυτόν τον κόσμο που είμαστε περαστικοί και αναλώσιμοι.

Για να μπορέσει ένας γονιός να δώσει δύναμη στο παιδί του να μιλήσει, θα πρέπει πρώτα ο ίδιος να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες και να τους στείλει εκεί που ανήκουν. Δίνεται λοιπόν η ευκαιρία σε μια γυναίκα, χήρα και μάνα πέντε παιδιών μέσω της δύναμης του λόγου να εκφράσει τα βιώματα της στην δουλειά που εργάζεται τα τελευταία 12 χρόνια και να φωνάξει με θάρρος «Φτάνει Πια». Η εργασία αυτή θεωρείται από πολλούς ανδρική υπόθεση ως όμως η πρώτη γυναίκα που ανέβηκε σε αυτό το φορτηγό (απορριμματοφόρο) εδώ στο Βελεστίνο, χρειάστηκε να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες και να δείξει και σε άλλες γυναίκες ότι μπορούν και εκείνες να τα καταφέρουν σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο χώρο.

Οι γυναίκες θεωρούμαστε ότι δεν διαθέτουμε σωματική και ψυχική δύναμη και έτσι κάποιοι «άντρες» νομίζουν ότι μπορούν να μας επιτίθενται λεκτικά και να μας προσβάλουν, με σκοπό να μας φέρουν στα όρια μας και να φτάσουμε στην παραίτηση. Πιστεύουν επίσης ότι εργαζόμαστε στην δική τους δουλειά και με άσχημο τρόπο απαιτούν από εμάς να «τρέχουμε» γιατί κατά την άποψη τους είμαστε η αιτία που αργούνε να γυρίσουνε στα σπίτια τους. Πριν λίγες ημέρες μια συνάδελφος μου δέχθηκε ξανά μια τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο νοσοκομείο με κρίση πανικού. Αυτό το περιστατικό ήταν και ένας από τους λόγους που αποφάσισα να μιλήσω, καθώς το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι οι ανώτεροι μας γνωρίζουν αυτές τις μορφές βίας που γίνονται στον Δήμο μας, αλλά όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσει όλο αυτό, αντιθέτως τους καλύπτουνε και μας ξανά στέλνουν να δουλεύουμε με αυτούς τους «τρείς, τέσσερις άντρες» που δημιουργούν αυτή την κατάσταση.

Με όση δύναμη μου έδωσε και συνεχίζει να μου δίνει ο θεός όλα αυτά τα χρόνια που τα κρατούσα μέσα μου, αποφάσισα να μιλήσω γιατί κουράστηκα. Απαιτώ από όλους τους αρμόδιους να βρεθεί μια τιμωρία για όλους εκείνους που φέρονται απάνθρωπα και προσβάλουν τις ζωές  των ανθρώπων που πολέμησαν με νύχια και με δόντια για να σταθούν στα πόδια τους και να μεγαλώσουν μόνοι τους τα παιδιά τους.

Κλείνοντας θέλω να πω σε όποιον έχει βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση, να μιλήσει γιατί δεν είναι μόνος του, να μιλήσει γιατί οφείλει να δείξει στα παιδιά του τι σημαίνει να μάχεσαι, να μιλήσει για να πάρει ο καθένας αυτό που του αξίζει, να μιλήσει για μια ελεύθερη ζωή!

Μένια Ντόντου-Μαμαλούδη,

Συνοδός Απορριμματοφόρου Δήμου Ρήγα Φεραίου,

Κάτοικος Βελεστίνου

Μάρτιος 2021